«قرآن کریم حقیقتی زنده و با شعور است که با مخاطب خویش ارتباط برقرار می کند. اساساً انس با قرآن زمانی معنای حقیقی خود را پیدا می کند که انسان قرآن را زنده و با شعور بداند و بیابد.
شاید باور این مسئله برای ما کمی سخت باشد؛ اما همین قرآنی که در محضر او قرار داریم و آن را به دست می گیریم و تلاوت می کنیم، موجودی حیّ و زنده است که با انسانی که همدم اوست و با او حشر و نشر دارد، رفیق می شود. با این ملاحظه که کلمات و الفاظ ظاهری که ما به صورت مکتوب مشاهده می کنیم، به منزله بدن برای آن حقیقت زنده است و آن حقیقت زنده است که این کلمات و جملات را زنده نگه داشته است.»
